Nog vijftien jaar en dan mag je met pensioen. Huh?? Dat ben je ook vijftien jaar ouder, nee daar wil ik nog lang niet aan denken bedacht ik me toen ik rond de 50 was. Logisch. Ik had toen nog zoveel ambitie. Wilde zelfs nog een HBO-studie doen voor een nog betere functie.
Ik ging Bedrijfskunde studeren. Dat bleek een goede match. Ik haalde goede punten en met het diploma op zak bood de arbeidsmarkt me nieuwe kansen. Inmiddels was ik door reorganisaties bij mijn toenmalige werkgever ontslagen, wat ik niet erg vond. Ik was al langer uitgekeken op de baan van woonadviseur. Dat ik met mijn intelligentie niet hogerop kon in het familiebedrijf had met mijn 50+ leeftijd te maken. De teams waren te jong voor me.

Ik kreeg vanuit het UWV ‘een goede begeleiding naar nieuw werk’, zoals dat heet.
Het waren leuke lessen. Negen weken lang elke woensdagmiddag met elkaar optrekken tot we perspectief op werk kregen.
De cursus was professioneel opgesteld, ik heb er nog een fraaie videopresentatie aan overgehouden.
Mijn volgende baan bleek inhoudelijk buitengewoon interessant en ik wilde mijn bedrijfskundig inzicht inzetten, maar daar was deze cultuur niet op ingericht. Ik kwam terecht in een mannenbedrijf waar ik me als vrouw uitstekend in kon manifesteren. Ze droegen me op enig moment op handen, al was door mijn functie een bepaalde haatliefde-verhouding voelbaar. Gelukkig voor hen, kon ik vaak thuiswerken en was ik niet altijd in hun vizier aanwezig.
Tranen heb ik maar één keer laten zien. Ik heb doorgewerkt tot mijn 65e en daarna heb ik met plezier afscheid genomen. 65 is toch echt een fijne leeftijd om te stoppen. Ontzag heb ik voor iedereen die tot zijn 67e moet doorwerken.