IK BEN ALLES
In een flits besef ik dat ik alles kwijt ben. Ik ruik verbrand vlees, heb een rooksmaak in mijn mond en proef bloed. Ik lig ergens tussen puin en zand, maar een paar minuten geleden lag ik nog thuis op de bank heerlijk zen naar muziek te luisteren.
Het ging snel. Een knal, vuur overal, knetterende kabels, lekke leidingen, de rest weet ik niet meer. Mijn hoofd doet zeer, mijn benen willen niet meer. Ik kan niet lopen, ik kan niets meer.
Af en toe ben ik wakker. Iemand probeert mij te troosten, maar ik heb zoveel pijn. Overal. Waarom schokt mijn lijf toch zo, ik wil slapen. ‘Niet wegraken mevrouw’ zegt iemand die ook al ruikt naar geronnen bloed. Ruiken kan ik wel, maar kijken? Nee. Mijn ogen kunnen zien, niet kijken. Beelden van gelukkiger tijden komen en gaan.
Ons was verzekerd dat ons stadsdeel van Kyiv bevrijd was. O god het voelde zó fijn om terug te keren. Ik heb vaak gebeden om vrede. Onze kinderen speelden weer in hun eigen speeltuin en ik begon me stiekem al te verheugen op de heropening van mijn favoriete warenhuizen. Vasyl en ik gingen af en toe weer uit met vrienden. Wij hadden deze oorlog overleefd. We konden weer naar ons werk bij de bank en de poes koos in de kapotgeschoten heg nieuwe slaapplekjes. En van onze tuin zou ik nu toch echt een paradijsje willen maken.
‘Wake up madame, please wake up’ Zegt iemand iets? ‘What’s your name?’ Nina… Nina Patrova prevel ik en ontwaar een legeruniform. ‘We know, but we cannot trace you! Are your sure?’ Nee schud ik hulpeloos. Ik was vandaag nog moeder, echtgenote, vriendin, collega. En dit lichaam is alles wat er van mij nog is. Ik ben alles.