Ik heb het ook meegemaakt. #Metoo! Ja echt, en tja was het nou echt zo vervelend? Uiteraard het ligt er maar aan met wie je die herinnering hebt moeten trotseren, maar – hoe, wie of waarom – je liet het toch niet zomaar toe? Mijn #Metoo-ervaringen heb ik gezien als waarschuwingen en zijn lessen voor de rest van mijn leven. Ik wil me daar niet meer druk om maken.
Ik wil ze wel delen.
Mijn eerste #Metoo-moment heb ik thuis meegemaakt. Op jonge leeftijd, zo rond mijn twaalfde al. Buurman Ome Fred. Een gezellige man, waar mijn ouders in eerste instantie best van gecharmeerd waren, maar later ging zowel mijn moeder en mijn zusje als ik hem uit de weg. Hij liep achter de vrouwen aan. Zijn eigen vrouw was niet meer echt zo heel vrouwelijk belichaamd en hij had er zichtbaar genoegen in mijn moeder de stuipen op het lijf te jagen met zijn geflirt. Mijn moeder was dus niet graag alleen in zijn buurt. Gelukkig kwam hij meestal langs als mijn vader thuis was.
Omdat we in die tijd in de kamer weinig zitplaatsen hadden, was ik soms genoodzaakt om naast die ome Fred (we noemden alle buurmannen ‘ome’ en dit is zijn echte naam!) op de bank te zitten. Hij had dan altijd de behoefte om vlug zijn hand te verschuiven zodat ik, zodra ik op de bank neerplofte opeens zijn hand onder mijn billen voelde. Het werd altijd als grapje afgedaan. Nu denk je, dat gaat hij niet meer doen, maar niks ervan. Hij ging er gewoon mee door. Hij kwam ermee weg.
Ik ging nooit meer naast hem zitten.
Als hij op straat liep met de hond (Trixie) dan maakte ik me uit de voeten.

Mijn allergrootste schrik wat hem betrof moest toen nog komen, want in 1971 gingen we met diverse families naar een camping in Spanje en opeens waren deze buren er ook. Kippenvel zo nog dichter in de buurt te zijn en in bikini. Hij liep op het strand zich vaak te verlustigen om mij en mijn vriendinnen. Er gebeurde nooit iets #Metoo-achtigs meer. Ik geloof toch dat mijn vader iets heeft gezegd. Ik zal het nooit weten, ze leven allebei niet meer.

De andere ervaringen. Ik was 20 jaar en secretaresse bij een grote machinefabriek. De directie, twee broers, bleken vrouwengek. Ging ik met de door mij getypte brieven langs voor de handtekeningen, dan werd je van top tot teen bekeken. Ik was enigszins verlegen, bijzonder ijverig en te goeder trouw. En daar ging het fout. Op een dag informeerde de ene broer of ik het naar de zin had in mijn flatje. Stom dat ik uit puur plichtsbesef het idee had dat weigeren niet mocht, ik zijn eigen uitnodiging om een keer mijn flatje te zien, accepteerde. Ik blufte een beetje, want had niet het serieuze gevoel dat hij dit ook echt ging doen!En zo gebeurde het dat hij op een avond voor de deur stond. Hij was toen ongeveer 40 jaar, ik 20. Het flatje was klein, slechts een 1-kamer flat met twee banken en een bureautje waar ik aan at, studeerde en mijn kleren naaide. Ik hoopte dat hij snel weg zou gaan. Maar hij vond het wel gezellig geloof ik, ik bood hem koffie aan en werd blijkbaar stiller. Hij maakte aanstalten weg te gaan. Gelukkig. Ik had snel zijn jas en gaf hem aan, maar dat hoorde niet zo zei hij. Ik moest deze omhoog houden zodat hij er zo in kon met zijn armen. En toen ging het snel. Zodra zijn armen in de jas zaten draaide hij zich om en sloeg die armen om me heen. Zijn handen lagen al op mijn heupen toen ik heel erg boos reageerde en hem de deur heb gewezen. Hij vertrok maar niet zonder de woorden: Vertel niemand op kantoor iets… Tja en dat was het dan. Ik was voorgoed gewaarschuwd en nieuwe gevallen hebben zich nooit meer aangediend. Ik heb nog veel bazen gehad en veel ogen naar mijn rondingen zien kijken. Tja sommige lieden kunnen je met hun ogen nog uitkleden…

Ik werkte een paar jaar later bij een internationale verffabriek waar een enorm behoeftige marketing manager werkte. Rob S. Laat ik het maar even netjes houden. Als secretaresse kwam ik regelmatig op zijn kantoor. Natuurlijk droeg ik ook toen al de laatste mode en die was leuk. Hij kon het nooit nalaten daar iets over te zeggen en dat vleide me wel natuurlijk. Hij was niet onknap en ach het kon geen kwaad. Tot hij op een dag aan me vroeg of ik onder mijn bovenkleding ook leuke onderkleding droeg. Vast wel, antwoordde hij op zijn eigen vraag. Ik ben blozend weggelopen.

In die jaren (1977-1984) keek je dan wel eens raar op van zulke opmerkingen en je besprak ze met je vrouwelijke collega’s of soms met een oprecht betrouwbare – ietwat sullige – mannelijke collega op je kantoor die wilde luisteren. Maar wat eraan doen, ho maar. Het is toch een mannen onder elkaar ding geweest. Mannen gaan elkaar niet tegenhouden.
Ik heb door mijn werk vaak met aanrakingen te maken gehad. Op de trap, bij de koffiemachine, in vergaderingen, bij etentjes of recepties.. ik vond ze niet altijd onplezierig dat geef ik toe. Ik denk hier aan ene Bas, die wilde graag over mijn schouder meekijken op de typemachine. Typemachine? Ja die hadden we toen nog. De PC was echt ver weg. Die Bas die keek gewoon recht mijn bloes in. Lang vond ik dat opwindend. Zijn zweetgeurtje en hete adem in mijn nek.
Zo ging het zo allemaal van tijd tot tijd. Als meiden onder elkaar maakten we dolletjes om die beluste mannen en we maakten er maar het beste van. Ik herinner mij de directiesecretaresse die het gekoekeloer naar haar décolleté behoorlijk beu was. Betty werkte in haar eentje in een kamer en kreeg vaak mannen op bezoek, waarvan enkelen seksistisch. Als weer iemand lustige toespelingen deed dan tilde ze haar truitje op, liet hem de in haar bh opbollende borsten zien en weg was ie. Nergens meer last van gehad. Zo loste zij het op. Ik vond dat super en hoe leerzaam ook!
Op mijn 28e was ik zwanger en gestopt met werken. Na de geboorte van de kinderen ben ik in 1995 als freelance tekstschrijfster begonnen. Als vrouwelijke ondernemer had ik in netwerken regelmatig te maken met beminnelijk manvolk. Seksuele toespelingen zijn van alle tijden en ja, je hebt er natuurlijk zelf ook een keuze in of je het allemaal toestaat Soms deed ik gewoon een beetje flirterig terug en werd er een spel gespeeld, licht schuldig. Ik merk dat het wel heeft bijgedragen aan de successen en het plezier in het werk. En sinds ik het ondernemerschap op een laag pitje heb gezet en me weer op de werkvloer begeef, merk ik hoe weinig is veranderd. Vooral heren van mijn generatie kunnen het niet laten ondeugende opmerkingen te plaatsen. Veel is op het randje van #MeToo toelaatbaar. En als ze de grenzen overschrijven, dan is een enkele vrouw gelukkig zo bits om ze daarvan op de hoogte te brengen. En juist, ik ben er zo een! Heel langzaam gaan we de goede kant op. Vandaar #MeToo ik heb er weinig meer mee. Gewoon in actie komen en respect krijgen. # sluiten !!